Dinsdag is het zover: dan verkiest Amerika ’s lands 45e president. De verkiezingen zijn nog nooit zo spannend geweest, althans niet tijdens mijn leven. Doorgaans hadden Amerikanen namelijk min of meer de keus uit lood of oud ijzer (mogelijk met uitzondering van president Kennedy, vandaar misschien de schedelopensplijtautotrit in Dallas in 1963,vlak nadat Kennedy een speech hield over de ongewenstheid van almachtige, verborgen genootschappen die de touwtjes in handen hadden). Beide presidentskandidaten vertegenwoordigen doorgaans dezelfde neoconservatieve agenda van oorlogen tegen Israëls vijanden en winstbejag voor het bankenkartel en de grootste multinationale ondernemingen, waarbij er tussen de partijprogramma's slechts oppervlakkige verschillen bestaan.
Dat is nu anders. Amerika kan kiezen voor hetzelfde beleid dat zorgde voor miljoenen doden in het Midden-Oosten en oncontroleerbare vluchtelingenstromen naar het Westen, dat aanstuurt op een totaal zinloze oorlog tegen Rusland, de eigen zuidgrens wagenwijd openstelt voor goedkope illegale arbeiders en altijd kiest voor de belangen van de allerrijksten ten koste van de 'hardwerkende burgers'. Of Amerika kan kiezen voor Donald Trump. Trump is misschien een lompe, seksistische, egocentrische malloot die van politiek of subtiliteit geen reet af weet, maar hij is zo ongeveer de enige vredesduif in het Amerikaanse politieke spectrum. De voltallige media, de financiële elite, alle Democraten en een groot deel van de Republikeinen haten hem hierom met een ongekende intensiteit.
