Een Belgische chipslegende: Croky Ketchup.

De legendarische verpakking.

Croky Ketchup was een chipsvariant met een onovertroffen ketchupsmaak, die ik soms bijna weer proef als ik mijn ogen sluit en me diep concentreer - maar de herinnering vervliegt steeds voordat de volledige sensatie mijn smaakpapillen bereikt. Croky Ketchup. De kruiden en smaakstoffen gingen een sensuele dans aan met de gefrituurde, flinterdun gesneden aardappelschijfjes, waardoor de chips tot op de bodem van de zak bleven inspireren, hoe misselijk en volgevreten je je ook voelde. Cr. Ketchup was mijn alles: mijn ontbijt, lunch, diner en tussendoortje. Tot de tragische dag, dat ie verdween. Uit de supermarktschappen en mijn leven...

't Was een onbegrepen meesterstuk, dat op geen enkele manier te vergelijken is met de ongeïnspireerde, maar populaire Lay's Heinz Tomato Ketchup-ribbelchips, de schandalige aanfluiting die de laatste jaren in iedere supermarkt te vinden is. De ketchup van Heinz is een prima dipsaus voor naturel chips, dus ik vermoed dat de middelmatige smaak van het product vooral aan Lay’s te wijten is. Want als ze bij Lay’s iets kunnen, is ’t wel het toevoegen van dikke lagen overdreven smaakstoffen, die het oorspronkelijke aroma van het zoutje volledig wegvagen. En omdat de smaak zich bij de eerste hap al zo luid en duidelijk presenteert, beginnen hun producten vaak op een kwart van de zak al te vervelen, terwijl het voor velen onder ons toch in de sterren staat geschreven, dat we die vandaag toch nog helemaal leegvreten – of 't nu lekker is of niet.

Croky schijnt tegenwoordig overigens weer ketchupchips te maken, maar hoe die smaakt, 'was bij het ter perse gaan van dit artikel op onze redactie nog niet bekend'. Het gaat in deze hommage dan ook over de eerdere versie, die in 1996 of ’97 uit de handel werd gehaald & die verpakt was in een zwarte zak – wat het rood van de tomaten die erop afgebeeld stonden, extra strak stijlvol & smaakvol deed uitkomen.
 
Alles klopte aan dit product, dat waarschijnlijk te mooi was voor deze brute wereld. Te vroeg verdwenen, maar voor mij niet heengegaan. Tot over duizend jaar, mijn vettige vriend…

Dan nu, ter ere van vette snacks in het algemeen, een gedicht over het Eindhoven van eind jaren negentig, gemaakt in 2008.

Eindhoven

’s Nachts naar de friettent op de hoek
Je zou er zo aan voorbijlopen,
maar als je goed oplette, zag je aan het verroeste fietsenhek
in het voortuintje van de rijtjeswoning en het raamopschrift dat in witte,
half vergane letters ‘snacks’ spelde,
dat je voor je dagelijkse portie in tien jaar oud frituurvet gesmoord slachtafval
aan het juiste adres was.