De dagen beginnen te korten, de bladeren verkleuren, de scholen zijn weer begonnen en het jaar loopt op zijn eind. De winter en mijn verjaardag komen eraan. Deze keer is het echt serieus: ik word 34. Een leeftijd, die bij bevolkingsonderzoek soms geldt als de uiterste bovengrens van de categorie 'jongeren', maar waarmee eigenlijk de middelbare levensfase al begint. En hoewel ik in mijn persoonlijke ontwikkeling steeds zo'n twee of drie jaar achterloop, voel ik dat het nu toch eindelijk zover is: 't is voorbij.
Waarschuwing vooraf: dit verhaal is niet zo heel erg hip meer, want ik heb het driekwart jaar geleden al geschreven. Om toch even wat gehypete shite aan te bieden, is hier de Zuid-Afrikaanse hiphopgroep Die Antwoord. Ironisch zijn ze, welzeker. Of zelfs post-ironisch? Nee, zulke vooruitstrevende geesten zijn die fakers nu ook weer niet. Wel zowat post-ironisch, maar al aardig gedateerd: de Berlijnse Alexander Marcus. Duitse schlager over kale electrobeats, uit het hart gegrepen & ziek; méér dan een flauwe parodie. En download qua underground dance Chop Block van Miro Pajic, hoewel die track ook alweer een jaar oud is...
Ik ben een hippe vogel, die altijd bovenop de tijdsgeest wil zitten. En wat is er modieuzer in deze tijden van economische recessie, dan een kansloze uitkeringstrekker te zijn? Dus raakte ik mijn baan kwijt en begon aan het sombere bestaan van de werkloze: niks doen, verplicht solliciteren en staatssteun ontvangen. Mijn waak- en slaappatroon veranderde al snel. Meestal ging ik om vijf uur 's ochtends naar bed en stond om één uur 's middags op. Per dag groeide m'n onzekerheid over de kans dat ik ooit nog een baan zou vinden.
