't Is voorbij

De dagen beginnen te korten, de bladeren verkleuren, de scholen zijn weer begonnen en het jaar loopt op zijn eind. De winter en mijn verjaardag komen eraan. Deze keer is het echt serieus: ik word 34. Een leeftijd, die bij bevolkingsonderzoek soms geldt als de uiterste bovengrens van de categorie 'jongeren', maar waarmee eigenlijk de middelbare levensfase al begint. En hoewel ik in mijn persoonlijke ontwikkeling steeds zo'n twee of drie jaar achterloop, voel ik dat het nu toch eindelijk zover is: 't is voorbij.

Dat merk ik aan van alles. Meer dan driekwart van de caissières spreekt me met 'u' aan, bejaarden zijn minder bang voor me en ik begin vrouwen van over de dertig aantrekkelijk te vinden. Ook voel ik een vage kinderwens opkomen, al komt dat misschien doordat ik gefaald heb om mezelf op een andere manier onsterfelijk te maken. Maar vooral heb ik minder plezier in veel dingen die ik vroeger leuk vond - zoals autorijden, op tankstations rondhangen, computerspelletjes spelen, mijn lichaam vergiftigen, muziek maken & luisteren, MTV kijken, films kijken, literatuur lezen, hoogdravende troep schrijven, kwajongensachtig de wet overtreden, in 'n sociaal isolement zitten, koffiedrinken, beroemd worden, met een brakke kop rondlopen, me afzetten tegen m'n familie, strips lezen, op mijn nest liggen, chips eten, nutteloze aankopen doen en dromen over een glorieuze toekomst. 

Het belazerde is, dat er weinig voor in de plaats komt. Behalve misschien meer verantwoordelijkheidsgevoel, maar ik kan je verzekeren dat je daar voornamelijk chagrijn van hebt... Ook voel ik een diepere angst voor de buitenwereld. De tijd om dingen te verkloten is voorbij; ze verwachten mijn volledige inzet. Oké, vroeger vreesde ik de medemens ook al, maar toen genoot ik er nog van. Ik was een kunstzinnige ziel. Later zou ik ze wel leren, die klootzakken! 

Maar nu is het later. Ik heb nog weinig speling. Als ik nog iets wil bereiken, moet ik 't nu doen. Nog één keer wegdromen en ik ben een verschrompelde zestiger. 
'Is het verdomme alweer voorbij?' zou ik vertwijfeld uitroepen. 'Kan ik nog snel even meedoen?' 
'Nee meneer, de inschrijvingstermijn voor meedoen is vijfentwintig jaar geleden al gesloten', zouden ze me vertellen. 'Ik zou maar beginnen uw koffers te pakken en u klaar te maken voor uw vertrek.' 
Dus ga ik ervoor, ook al heb ik er geen zin in. Want nu is het serieus. Het verval zal spoedig wreed om zich heen grijpen. Zoals Selma Bouvier, de alleenstaande, veertigjarige zus van Marge Simpson, 't eens prachtig zei (ongeveer): 'It's time to grab hold of the next train out of the station...'