't Is voorbij

De dagen beginnen te korten, de bladeren verkleuren, de scholen zijn weer begonnen en het jaar loopt op zijn eind. De winter en mijn verjaardag komen eraan. Deze keer is het echt serieus: ik word 34. Een leeftijd, die bij bevolkingsonderzoek soms geldt als de uiterste bovengrens van de categorie 'jongeren', maar waarmee eigenlijk de middelbare levensfase al begint. En hoewel ik in mijn persoonlijke ontwikkeling steeds zo'n twee of drie jaar achterloop, voel ik dat het nu toch eindelijk zover is: 't is voorbij.

De steuntrekker (bombastische fictie)

Waarschuwing vooraf: dit verhaal is niet zo heel erg hip meer, want ik heb het driekwart jaar geleden al geschreven. Om toch even wat gehypete shite aan te bieden, is hier de Zuid-Afrikaanse hiphopgroep Die Antwoord. Ironisch zijn ze, welzeker. Of zelfs post-ironisch? Nee, zulke vooruitstrevende geesten zijn die fakers nu ook weer niet. Wel zowat post-ironisch, maar al aardig gedateerd: de Berlijnse Alexander Marcus. Duitse schlager over kale electrobeats, uit het hart gegrepen & ziek; méér dan een flauwe parodie. En download qua underground dance Chop Block van Miro Pajic, hoewel die track ook alweer een jaar oud is...

Ik ben een hippe vogel, die altijd bovenop de tijdsgeest wil zitten. En wat is er modieuzer in deze tijden van economische recessie, dan een kansloze uitkeringstrekker te zijn? Dus raakte ik mijn baan kwijt en begon aan het sombere bestaan van de werkloze: niks doen, verplicht solliciteren en staatssteun ontvangen. Mijn waak- en slaappatroon veranderde al snel. Meestal ging ik om vijf uur 's ochtends naar bed en stond om één uur 's middags op. Per dag groeide m'n onzekerheid over de kans dat ik ooit nog een baan zou vinden.

Het Diner smaakt best zolang 't duurt

Met zijn nieuwste boek Het Diner heeft Herman Koch alweer een soepel lezertje afgeleverd - in de ironische en bijtende droge stijl die hem eigen is. Het grote verschil met eerder werk als Eindelijk Oorlog is dat de verhaallijn ditmaal ook enigszins weet te overtuigen.

Een Belgische chipslegende: Croky Ketchup.

De legendarische verpakking.

Croky Ketchup was een chipsvariant met een onovertroffen ketchupsmaak, die ik soms bijna weer proef als ik mijn ogen sluit en me diep concentreer - maar de herinnering vervliegt steeds voordat de volledige sensatie mijn smaakpapillen bereikt. Croky Ketchup. De kruiden en smaakstoffen gingen een sensuele dans aan met de gefrituurde, flinterdun gesneden aardappelschijfjes, waardoor de chips tot op de bodem van de zak bleven inspireren, hoe misselijk en volgevreten je je ook voelde. Cr. Ketchup was mijn alles: mijn ontbijt, lunch, diner en tussendoortje. Tot de tragische dag, dat ie verdween. Uit de supermarktschappen en mijn leven...

Eindelijk

Eindelijk ben ik gezwicht voor 't weblog. Mijn schrijfsels houd ik niet langer voor mezelf; ik ga er het internet mee vervuilen. Straks meer!