Amerika kiest: wordt het Wereldoorlog Drie of een oranje uitgeslagen, viezige mannetjesputter?

Dinsdag is het zover: dan verkiest Amerika ’s lands 45e president. De verkiezingen zijn nog nooit zo spannend geweest, althans niet tijdens mijn leven. Doorgaans hadden Amerikanen namelijk min of meer de keus uit lood of oud ijzer (mogelijk met uitzondering van president Kennedy, vandaar misschien de schedelopensplijtautotrit in Dallas in 1963,vlak nadat Kennedy een speech hield over de ongewenstheid van almachtige, verborgen genootschappen die de touwtjes in handen hadden). Beide presidentskandidaten vertegenwoordigen doorgaans dezelfde neoconservatieve agenda van oorlogen tegen Israëls vijanden en winstbejag voor het bankenkartel en de grootste multinationale ondernemingen, waarbij er tussen de partijprogramma's slechts oppervlakkige verschillen bestaan.

Dat is nu anders. Amerika kan kiezen voor hetzelfde beleid dat zorgde voor miljoenen doden in het Midden-Oosten en oncontroleerbare vluchtelingenstromen naar het Westen, dat  aanstuurt op een totaal zinloze oorlog tegen Rusland, de eigen zuidgrens wagenwijd openstelt voor goedkope illegale arbeiders en altijd kiest voor de belangen van de allerrijksten ten koste van de 'hardwerkende burgers'. Of Amerika kan kiezen voor Donald Trump. Trump is misschien een lompe, seksistische, egocentrische malloot die van politiek of subtiliteit geen reet af weet, maar hij is zo ongeveer de enige vredesduif in het Amerikaanse politieke spectrum. De voltallige media, de financiële elite, alle Democraten en een groot deel van de Republikeinen haten hem hierom met een ongekende intensiteit.

Borgen – een kijkje achter de muren van de politiek

Net als vele andere onwetende medemensen heb ik flitsende films en series nodig om iets te begrijpen van de ingewikkelde realiteiten van deze woeste wereld. Zonder plaatjes kijken red ik 't niet. Daarom ben ik dolblij met de serie Borgen. Ik heb namelijk zeer weinig verstand van politiek. Nooit veel van begrepen ook. En hoezeer ik me er ook in verdiep; een groot deel van de politieke besluitvorming blijft abracadabra voor me.

Steve Jobs is dood

Hij zal na drie dagen wel weer verrijzen. Het is natuurlijk best erg voor hem dat ie naar gene zijde is, maar het valt te betwijfelen of hij echt zo'n weldoener was als zijn hysterisch verdrietige volgelingen ons willen doen geloven. Steve Jobs is net zoals ongeveer iedere Amerikaanse miljardair groot geworden door creatieve ideeën, outsourcing en medewerkers geen zak betalen. Citaat: Those workers who did ask (voor een hoger loon, PvdG) received a consistent response: “Money shouldn’t be an issue when you’re employed at Apple." En dat zijn dan nog de Westerse werknemers. Aan het gebouw waarin een Chinese sweatshop is gevestigd heeft Apple netten bevestigd, omdat werknemers nog liever hun dood tegemoet duiken dan nog één kloterige iPad in elkaar te moeten schroeven.

Nou ja, ik heb eigenlijk niks tegen multinationals met een gouden marketingformule, maar ze moeten niet de messias uit gaan hangen omdat ze toevallig een paar modieuze dingen iets beter doen dan sommige andere multinationals, zoals in 't geval van Apple het 'recycling program', dat de de groei van de enorme vuilnisbelt aan binnen 1 jaar overbodig geworden computers (rijk aan nutteloos geworden kostbare grondstoffen) amper kan afremmen.

Duizenden Apple-fans branden kaarsjes en brengen bloemen bij Apple-stores. Een fangirl zei ooit, bij de bijna religieuze happening van de opening van een nieuwe Apple-store: "Ik denk dat alles wat Steve doet in het belang is van de hele mensheid." Zoals bijvoorbeeld in 2009 de wachtlijsten voor een nieuwe lever omzeilen. Ach, het heeft niet mogen baten. De Verlosser is verlost. Lang leve Steve Jobs.

Recensie van een Haneke-film

Ateuil en Binoche in de rats over een videoband

Dus mijn vriendin klaagde er laatst over dat we altijd films keken die ik aandroeg. Als zij iets voorstelde, had ik er nooit zin in. Te zwaar, vond ik haar filmkeuze meestal.
“Volgens mij wil je ze gewoon niet kijken omdat ik ermee gekomen ben”, zeurde ze. “Je wilt van mij niks aannemen. Je wilt het zelf bedacht hebben…”
Dat zette me aan het denken.
“Ik heb toch best veel van jouw films met je gekeken?” wierp ik tenslotte tegen. “En sommige vond ik zelfs goed! We hebben ook best wel dezelfde filmsmaak, Lost Highway en zo… Ik hou gewoon niet van dat zware, dat trage, humorloze zonder echte spanning… Neem nou die Haneke. Best mooi gefilmde beelden, maar ik kom er niet doorheen.”
“Ik vind dat zware en trage van die films juist goed”, zei ze. “Dat hoort ook bij het genre. Dat psychologische… Die onderhuidse spanning.”
Ze impliceerde met deze opmerking dat ik de fijngevoeligheden van de menselijke psyche niet goed aanvoelde, vermoedde ik, terwijl ik de woede in me voelde opstijgen. En dat zulke zware kost te hoog gegrepen was voor een oppervlakkige klootzak als ik.

't Is voorbij

De dagen beginnen te korten, de bladeren verkleuren, de scholen zijn weer begonnen en het jaar loopt op zijn eind. De winter en mijn verjaardag komen eraan. Deze keer is het echt serieus: ik word 34. Een leeftijd, die bij bevolkingsonderzoek soms geldt als de uiterste bovengrens van de categorie 'jongeren', maar waarmee eigenlijk de middelbare levensfase al begint. En hoewel ik in mijn persoonlijke ontwikkeling steeds zo'n twee of drie jaar achterloop, voel ik dat het nu toch eindelijk zover is: 't is voorbij.

De steuntrekker (bombastische fictie)

Waarschuwing vooraf: dit verhaal is niet zo heel erg hip meer, want ik heb het driekwart jaar geleden al geschreven. Om toch even wat gehypete shite aan te bieden, is hier de Zuid-Afrikaanse hiphopgroep Die Antwoord. Ironisch zijn ze, welzeker. Of zelfs post-ironisch? Nee, zulke vooruitstrevende geesten zijn die fakers nu ook weer niet. Wel zowat post-ironisch, maar al aardig gedateerd: de Berlijnse Alexander Marcus. Duitse schlager over kale electrobeats, uit het hart gegrepen & ziek; méér dan een flauwe parodie. En download qua underground dance Chop Block van Miro Pajic, hoewel die track ook alweer een jaar oud is...

Ik ben een hippe vogel, die altijd bovenop de tijdsgeest wil zitten. En wat is er modieuzer in deze tijden van economische recessie, dan een kansloze uitkeringstrekker te zijn? Dus raakte ik mijn baan kwijt en begon aan het sombere bestaan van de werkloze: niks doen, verplicht solliciteren en staatssteun ontvangen. Mijn waak- en slaappatroon veranderde al snel. Meestal ging ik om vijf uur 's ochtends naar bed en stond om één uur 's middags op. Per dag groeide m'n onzekerheid over de kans dat ik ooit nog een baan zou vinden.

Het Diner smaakt best zolang 't duurt

Met zijn nieuwste boek Het Diner heeft Herman Koch alweer een soepel lezertje afgeleverd - in de ironische en bijtende droge stijl die hem eigen is. Het grote verschil met eerder werk als Eindelijk Oorlog is dat de verhaallijn ditmaal ook enigszins weet te overtuigen.